Het is zondagmorgen en nog best wel vroeg. Ik loop de trap af en kijk naar buiten. Wow sneeuw! Geen dik pak maar net voldoende om alles mooi wit te laten zijn.
Ik hou van sneeuw en kan daar super van genieten. Snel schiet ik mijn sneeuwlaarzen aan, doe de das stevig om en zet een lekkere warme muts op. Femke en Fleur krijgen hun halsband om met lampjes want ondanks het wit van de sneeuw is het nog behoorlijk donker buiten.
We zetten onze eerste stappen in de sneeuw. Alleen al dat gekraak van de sneeuw onder mijn voeten is al plezier. De honden rennen achter mij aan. In de tuin komt de kerstversiering nu extra sfeervol uit. Het is stil, en nog niemand op straat. Ik geniet van de rust en de nog maagdelijke sneeuw op mijn pad.
Mijn voetstappen zijn de eerste stappen in het moment van nu. Ik neem waar dat de stappen die ik nog niet gezet heb er ook werkelijk niet zijn. Telkens als ik weer een stap zet is er een nieuw onontdekt pad die zich voor mij aandient. Dit maakt mij nog meer bewust van het moment van nu, van het moment van Zijn.
We stappen lekker door, het begint al een beetje licht te worden als we het tuinpad oplopen. Ik zet een warme kop thee en realiseer me weer dat de kwaliteit van het bewustzijn van het nu, bepalend is voor de toekomst maar dat ik die alleen als het Nu kan ervaren.
Anja van Norel 16 december 2018